끝났어~ มันจบลงแล้ว

ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี

แต่รู้้อะไรมั้ย

ฉันยอมแพ้แล้ว

เรายอมแพ้แล้วนะ

มันเหนื่อยจริงๆ 너무 힘들어~

คุณคงไม่เข้าใจ

คนๆหนึ่ง ที่เป็นคนถือศักดิ์ศรีมาก ในตัวเอง

กลับต้องยอมลดลงมาเพื่อ แค่อยากที่จะพูดคุยด้วย อยากที่จะทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้

แต่ว่าเราคงไม่เข้าใจกันจริงๆ

มันท้อนะ!!!!

ที่ต้องบังคับตัวเอง 

ทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่เคยทำมาตลอด

 พวกเราคงหยุดอยู่แค่นี้

อาจจะยังใช้คำว่าพวกเราไม่ได้ ต้องบอกว่า ฉันขอจบมันลงแค่นี้

รีบตัดใจ รีบทำใจ เมื่อตอนที่มันยังมีเวลาอยู่ เพราะต่อไปเราจะย้อนไม่ได้อีกแล้ว

มีคนเคยบอกไว้ว่าคนที่เรียกว่า ชอบ คือจะชอบอยู่แค่ภายในเดือนเดียว แต่หากมันมากเกินสามเดือนไปแล้ว มันเรียกว่า 'รัก'

ยังไม่มีจุดเริ่มต้น ก้ต้องจบซะแล้ว

อย่างที่เคยบอกไป จากสองคนนั้น ฉันเลือกคนที่สองไว้มาก

ฉันคุยกับเขาแล้วรู้สึกสนุกดีที่ได้คุยด้วย มันเหมือนยิ่มที่ออกมาจากใจจริงๆ

แต่ว่าตอนนี้ ฉันเลือกที่จะยอมแพ้แล้ว

และฉันจะไม่เริ่มใหม่อีกครั้ง

เพราะนี่คือครั้งที่สองแล้ว ที่ฉันเลือกตัดใจ

ฉันหวังว่าเธอคงมีความสุขในโลกของเธอ และฉันก็จะมีความสุขอยู่ในโลกของฉันเหมือนที่ผ่านมา

และมันจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป....

ถ้าเพียงแค่เราไม่ต้องลดลงไปหามากถึงขนาดนั้น เราคงจะยอมรับเธอมากกว่านี้ :)

อาจเพราะฉันกลัวการผิดหวังและเสียใจ

ขอบคุณและลาก่อน 사랑한다.

ปล. หากเธอเปลี่ยน มันจะง่ายกว่านี้ T-T

ALONE

ลองมีความรักดู ดีมั้ย?

สำหรับเรื่องความรักแล้ว ฉันคิดว่ามันคือเรื่องที่โง่ที่สุด 

เมื่อมีรัก ความรู้สึกต่างๆที่ไม่เคยมี มันก็จะมีมากขึ้นเรื่อยๆ 

เศร้า ผิดหวัง เจ็บปวด ทุกข์

นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากเจอเลยแม้แต่น้อย

แต่มีคนบอกกับฉันว่า การปิดกั้นตัวเองออกจากสิ่งเหล่านั้น มันช่วยได้หรอ

อยู่คนเดียวไม่เหงาหรอ และคำถามมากมายที่ตามมา

ฉันเลยเริ่มอยากลองมีความรักดูบ้าง

ซึ่งมันคือการเริ่มต้นครั้งแรก ครั้งแรกจริงๆ

มีคนเข้ามาในชีวิตพร้อมกันถึงสองคน

ทั้งคู่จะแตกต่างกันเล็กน้อย จากที่เคยคุยกัน

ฉันไม่ชอบคนที่อายุน้อยกว่า แค่เพียงตรงนี้ก็ตัดสินได้แล้วว่า ทั้งคู่ไม่ผ่าน

คนที่หนึ่งเป็นคนที่ชอบเล่นเกมส์ ดูการ์ตูน 

ซึ่งคุยกับฉันได้ทุกเรื่อง เพราะฉันก็เป็นคนที่ชื่นชอบการดูการ์ตูน

แต่เขามีความเป็นเด็กอยู่มาก 

ส่วนคนที่สอง เขาเป็นคนที่ดูมีวุฒิภาวะสูง ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุ

เขาเป็นคนชอบเข้าสังคม ไม่ค่อยเล่นเกมส์ หรือดูการ์ตูน ชอบใช้ชีวิต พบเจอโลกภายนอก

เป็นคนที่เรียกได้ว่าตรงข้ามกับฉันหมดทุกอย่าง

ฉันเป็นคนชอบอยู่ในโลกส่วนตัว อยู่กับความฝันที่เพ้อเจ้อ บ้าๆ บอๆ มีความสุขอยู่กับหนังสือ และนิยาย

เป็นคนไม่ชอบเข้าสังคม 

ฉันคิดว่าในสังคมมีแต่คนเห็นแก่ตัว ไว้ใจใครไม่ได้ 

เมื่อเจอเขาทั้งสองคน ฉันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร เวลาคุยด้วยก็รู้สึกสนุกดี

และช่วงนี้เป็นช่วงที่ฉันไม่ได้คุยกับใครเท่าไหร่ เพราะเวลาเล่นเฟซบุ๊ค เปิดมาเจอพวกเขาออนไลน์ทั้้งคู่

ฉันไม่เลือกที่จะคุยกับใครคนใดคนหนึ่ง

ฉันเลือกที่จะคุยกับเพื่อนแทน

มันเหมือนหากฉันคุยกับคนนี้แล้วอีกคนหนึ่งหล่ะ มันทำให้รู้สึกผิด

ฉันตัดสินใจอะไรไม่ได้สักอย่าง

บางครั้งฉันก็คิดว่าไม่น่าอยากลองเปิดใจเลย มันทำให้ฉันมีแต่กดดัน เศร้า ไม่เข้าใจ ทุกๆอย่างมันรวนไป

หมด ฉันเกลียดความรู้สึกนี้จัง

ฉันรู้ว่าถ้าไม่ชอบ ก็อย่าไปใให้ความหวังเขา ไม่อย่างนั้นเขาจะเจ็บปวด

ตัวฉันรู้ดี รู้ดีที่สุด ฉันเคยคิดว่า

ฉันเลือกที่จะปล่อยเขาทั้งคู่ไป เพราะเขาอาจเจอคนที่ดีกว่าฉัน

แต่มันไม่ใช่ เมื่อฉันผ่านไปเห็นบทความ บทความหนึ่งที่เขียนว่า...

---------------------,มีด้วยหรอ? รักแต่ไม่อยากครอบครอง
---------------ทำใจได้จริงๆ หรอ?? ที่เห็นเขาเคียงคู่กับคนอื่น

ฉันลองมองยย้อนดูตัวเอง

มันสั่นไปหมด รู้สึกหวิว ไปทั้งตัว ไม่เข้าใจเหมือนกัน มันเศร้าดีนะ

ฉันไม่รู้จะทำยังไง

ไม่รู้จะจบยังไง

ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร

 ไม่รู้จริงๆ



ฉันไม่ได้อยากเพ้ออะไร เพียงแค่อยากระบายในสิ่งที่ฉันพูดออกมาไม่ได้เท่านั้นเอง ฉันไม่เคยคิดเล่าให้

ใครฟัง ฉันอยากจะเก็บมันไว้ให้เป็นแค่ความลับ และก็ผ่านไป



ถึงผู้คนที่ผ่านไปมา คุณอาจเจอเรื่องราวมากมายกว่าฉัน แต่จงรู้ไว้ว่าคุณยังมีเพื่อนอีกหลายคนที่กำลังมี

เรื่องแบบคุณอยู่ ไม่ใช่มีเพียงฉัน เขาเหล่านั้นก็อาจกำลังทุกข์อยู่

ปล.ไม่ใช่นิยาย เพราะนิยายล้วนสร้างมาจากชีวิตจริง มิใช่หรือ

นี่คือเรื่องจริง ในชีวิตหนึ่งของฉัน



ปล2.พวกคุณเจอเหตุการณ์อย่างนี้ พวกคุณเลือกที่จะตัดสินใจอย่างไร??

ขอบคุณที่ผ่านมา และผ่านไป ขอให้มีความสุขในทุกๆวัน เน้ ^_^

cr.ตามรูป